Μην ελπιζεις...μαθε!

Η Γνωση ειναι Δυναμη. Η Αγνοια σκοτωνει. Χιλιοειπωμενο αλλα μαλλον πολυπαπαγαλισμενο.
 Γιατι...

Ποσο δυνατοι ειμαστε σημερα σαν ατομα μεσα στο συνολο ή σαν συνολα μες την κοινωνια κ τελικα σαν ολο; Μαλλον οχι και πολυ, μα ουτε και πολλοι.

Ολοι σχεδον υποστηριζουμε οτι ειμαστε μορφωμενοι, καλλιεργημενοι, γνωστες, ειδικοι σχεδον επι παντος επιστητου. Τοτε πως γινεται να ειμαστε τοσο αδυναμοι; Αδυναμοι να καταλαβουμε τι μας συμβαινει, αδυναμοι να αποδεχτουμε το γεγονος οτι συμβαινει, αδυναμοι να το επικοινωνησουμε με τους γυρω μας, αδυναμοι να βρουμε λυσεις, αδυναμοι να συμμετεχουμε στην αποπειρα επιλυσης του προβληματος, αδυναμοι να σηκωθουμε απ'τον καναπε, να κλεισουμε την τηλεοραση και το pc , αδυναμοι να πιστεψουμε το εφικτο, ενω την ιδια στιγμη με τεραστια ευκολια πιστευουμε ακραδαντα το ανεφικτο (πχ δεν μπορουμε να κανουμε απεργια ολοι οι κλαδοι μαζι, αλλα μπορει να ερθει η αναπτυξη ή δε θα μας παρουν το σπιτι γιατι αυτοι που μας κυβερνανε δε θα μας αφησουν να φτασουμε εκει).

Αδυνατουμε να ψαξουμε την πληροφορια, να την διασταυρωσουμε. Αδυνατουμε να ακουσουμε την αντιθετη αποψη ή ακομα και τη λιγο διαφορετικη. Αδυνατουμε να δουμε τη μεγαλη εικονα, μα και στη μικρη βλεπουμε μεχρι τη μυτη μας.

Ειμαστε εξειδικευμενοι αδαεις. Απαθεις. Εξειδικευμενοι ανιδεοι. Λοβοτομημενοι. Ανικανοι να ξυπνησουμε. Ημιμαθεις. Μονο ελπιζουμε...('κατι θα γινει'... ναι, θα περασει ο superman να μας σωσει μολις τελειωσει το δειπνο με τη Λοϊς.)


Τρεφουμε φρουδες ελπιδες γιατι δεν μπορουμε να σκεφτουμε ορθολογικα, να σταθμισουμε τα πραγματα και να καταληξουμε σε συμπερασματα που μπορει να μη μας αρεσουν αλλα θα μας βοηθησουν να κατανοησουμε αυτο που μας συμβαινει, ετσι ωστε να μπορεσουμε να κανουμε βηματα προς την αντιμετωπιση του. Με την ελπιδα αυτου του ειδους θα δουμε τα πραγματα να χειροτερευουν δραματικα, ισοπεδωτικα αλλα τουλαχιστον... δε θα μας εχει 'παρει απο κατω'. Αισιοδοξια πανω απ'ολα! Think positive και αλλες new age μπουρδες. Τελικα ειμαστε σκλαβοι της ελπιδας.

Γιατι ομως; Ειμαστε τοσο ηλιθιοι;

Εδω ευκολα θα ελεγε κανεις ΝΑΙ!!!! Υπαρχει ομως κατι που δεν λαμβανουμε υποψη μας:
Ειμαστε μια κοινωνια σε κατασταση ΣΟΚ (το σοκ στο οποιο μας υποβαλουν συστηματικα οι αρχοντες του τοπου κ οι εξωθεν προϊσταμενοι τους). Τα σταδια ειναι τα εξης*:


1. αρνηση   (denial)
2. θυμος     (anger)
3. διαπραγματευση   (bargaining)
4. καταθλιψη       (depression)
5. αποδοχη      (acceptance)

Η κοινωνια ειναι στο 1-3 κατα πλειοψηφια. Λιγοι στο 4 και ελαχιστοι στο 5. Πρεπει να το καταλαβουμε αυτο για να σταματησουμε να κατηγορουμε συνεχεια ο ενας τον αλλο, αλλα και για να μπορεσουμε να εξηγησουμε γιατι αντιδρουμε οπως αντιδρουμε. Να συνειδητοποιησουμε οτι δεν ειμαστε νηφαλιοι αλλα βομβαρδιζομαστε συνεχεια με μηνυματα, πληροφοριες και γεγονοτα που μας προκαλουν σοκ.

Που κολλαει η γνωση με την ελπιδα και το σοκ;

Τα πρωτα δυο δεν κολλανε μαζι. Γιατι αν εχεις γνωση δεν εχεις αυτου του ειδους την ελπιδα ( 'κατι θα γινει'). Εχεις εκεινη που την αντλεις απο την αναγκη ή τη θεληση για επιβιωση. Απο την αξιοπρεπεια και το εγωισμο που απορρεει απ'την τελευταια. Απο τη λογικη. Την ελπιδα που δε σε ταϊζει ψεμα, αντιθετως σου δινει κουραγιο και δυναμη να αντιμετωπισεις την πραγματικοτητα οσο 'μαυρη' και να ειναι. Το σοκ με την ελπιδα κολλανε στα σταδια 1-3. Σε παραπλανα (η ελπιδα 'κατι θα γινει') και σε κανει σκλαβο. Σε εμποδιζει να ξεπερασεις το σταδιο 3. Η γνωση με το σοκ κολλανε στα σταδια 4-5 κατα τα οποια μεσω της γνωσης απαλλασσεσαι απο την ελπιδα και απελευθερωνεσαι. Αρα βγαινεις απο την κατασταση σοκ κ αρχιζεις να σκεφτεσαι νηφαλια και πρακτικα. Ψυχραιμα και ορθολογικα. Βλεπεις την πραγματικοτητα και οχι μια στρεβλη εκδοχη της (που να σε βολευει για να μην ταραχτεις). Αρα παιρνεις τα μετρα σου (οσο μπορεις καλυτερα) και παυεις να ονειροβατεις, να αμπελοφιλοσοφεις και να τσακωνεσαι με τους γυρω σου ενοσω περιμενεις το μεσσια.


Μην ελπιζεις τιποτα, μη φοβασαι τιποτα. ΕΛΕΥΘΕΡΩΣΟΥ!!

*   the five stages of grief στο 1.06-1.08  http://www.youtube.com/watch?v=MPL2CReZaHI